Moroha (もろは) – jedna z głównych bohaterek anime Hanyō no Yashahime, jedyna córka InuYashy i Kagome Higurashi. Nazywa samą siebie Beniyasha (朱夜叉, Purpurowy Demon).
Historia[]
Moroha jest łowczynią nagród, która zabija demony i sprzedaje ich części innym zabójcom demonów, by mogli wykonywać z nich bronie i zbroję.
Posiada miecz Kurikaramaru i jest znana jako Moroha Zabójczyni Potworów (化け殺しのもろは, bake-goroshi no Moroha).
Moroha nie wie za dużo o swoich rodzicach, jako że przez większość swojego życia mieszkała sama. Prawdopodobnie zna swoją kuzynkę Setsunę przez handlowanie z zabójcami demonów[1][2].
Osobowość[]
Mimo że odziedziczyła po matce wesołą osobowość, dziewczyna ma też wybuchowy temperament tak jak jej ojciec. Gdy wpadnie w szał, jest znana jako Purpurowy Nocny Demon Narodowej Destrukcji (国崩しの紅夜叉, kuni-kuzushi no kurenaiyasha). Potrafi być impulsywna, co widać przykładowo, gdy atakuje bez myślenia.
Wygląd[]
Moroha ma czarne włosy, które związuje w kucyk czerwoną wstążką. Oczy dziewczyny są brązowe. Tak jak InuYasha, Moroha nie nosi butów, a jej strój wskazuje na to, iż odziedziczyła płaszcz swojego ojca. Jedynymi cechami wskazującymi jej demoniczne pochodzenie są powiększone kły i pazury.
Umiejętności[]
Moroha jest zarówno łuczniczką, jak i szermierzem. Wygląda na to, iż odziedziczyła część duchowej mocy matki, jako że potrafi nasączyć strzały energią.
- Wzmocniony węch: Podobnie do InuYashy, Moroha ma bardziej wyczulony węch niż normalni ludzie. Dzieki temu jest w stanie wyczuć demona przebranego za człowieka.
Ciekawostki[]
- Moroha jest jedynym znanym ćwierć-demonem.
- Ona i Rinne Rokudō z Kyōkai no Rinne, mangi autorstwa Rumiko Takahashi, dzielą pewne podobne cechy:
- Oboje są hybrydami, gdzie stanowią ćwierć danego gatunku (Moroha jest w 3/4 człowiekiem i w 1/4 demonem, a Rinne jest w 3/4 Shinigami i w 1/4 człowiekiem).
- Ojcowie obojga są w połowie ludźmi i mają tego samego aktora głosowego (Kappei Yamaguchi).
Przypisy[]
Ten artykuł zawiera treści przetłumaczone z angielskiej InuYasha Wiki, której tekst został udostępniony na licencji CC-BY-SA 3.0. Zobacz oryginalny artykuł i jego autorów.